Δύσκολοι καιροί για τον κύριο Ντάρσυ

(Σημείωμα του συγγραφέα: Ακολουθεί μια μάλλον κάφρικη σύγχρονη ανακατασκευή ενός από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες της Τζέιν Όστεν. Αν είστε ερωτευμένη με τον κύριο Ντάρσυ παρακαλώ μην συνεχίζετε την ανάγνωση. Αν παρά την προειδοποίηση είστε περίεργη να διαβάσετε παρακάτω, ο συγγραφέας σας υπενθυμίζει ότι το λιντσάρισμα τιμωρείτε με ποινή ισόβιας κάθειρξης. Ευχαριστώ...)

   Γεννημένος το 1980 ο κύριος Ντάρσυ είναι ένας καλοστεκούμενος ψηλός τριανταπεντάρης με μαλλιά που αρχίζουν να αραιώνουν στους κροτάφους και ανύπαρκτη μυική δύναμη. Η γυμναστική ποτέ δεν ήταν του στυλ του. Ποτέ δεν σκέφτηκε να γραφτεί σε γυμναστήριο. Η ιδέα του να ιδρώνει και να λαχανιάζει εν μέσω αντρών και γυναικών κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων του ήταν αδιανόητη. Στο κάτω κάτω ένας σωστός άντρας ποτέ δεν ίδρωνε. Άλλοι ίδρωναν γι αυτόν κι αυτός τους πλήρωνε. Ίσως αν ζούσε σε κάποια άλλη εποχή να σκεφτόταν το ενδεχόμενο να εξασκηθεί στην ξιφασκία ή ίσως στην ιππασία. Αλλά από τότε που έγιναν της μόδας οι πειρατικές ταινίες, τα σπαθιά είναι στην καλύτερα περίπτωση γελοία. Όσο για τα άλογα, η σύγχρονη ιατρική έχει αποδείξει ότι έχουν πολλές ασθένειες, με τις οποίες ο κύριος Ντάρσυ δεν είχε καμία διάθεση να έρθει σε επαφή.

   Πριν από μια δεκαετία, ο κύριος Ντάρσυ πήγαινε συχνά σε φιλανθρωπικά γκαλά και χορούς. Φυσικά ποτέ δεν του άρεσαν τέτοιου είδους πράγματα. Ο καλύτερός του φίλος, κύριος Μπίγκλεη, σχεδόν τον έσερνε από το μανίκι. Σε ένα τέτοιο γκαλά για την σωτηρία της καφέ αρκούδας ο Μπίγκλεη συνάντησε την Τζέιν. Ο κύριος Ντάρσυ παραδεχόταν ότι ήταν εκπληκτικά όμορφη, αλλά είχε ένα προαίσθημα ότι αν η ζωή του γινόταν σειρά του BBC, η ηθοποιός που θα έπαιζε το ρόλο της θα έμοιαζε περισσότερο με φοράδα παρά με γυναίκα.

   Εκείνη τη βραδιά γνώρισε και την Ελίζαμπεθ, αδερφή της Τζέιν, περίπου είκοσι χρονών. Το έμπειρο μάτι του διέκρινε ότι το φόρεμά της ήταν από δεύτερο χέρι και αμέσως την αντιπάθησε. Της έκανε χειραψία φροντίζοντας να την κοιτάζει παράλληλα στα μάτια με τον πιο επιβλητικό τρόπο που μπορούσε. Κάτι στην αίσθηση του χεριού της τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η κοπέλα έκανε συχνά χειρονακτικές εργασίες. Ίσως μαγείρευε. Η ακόμη χειρότερα... ίσως να έπλενε τα πιάτα της (θεός φυλάξει)! Όχι, η κοπέλα ήταν ολοφάνερα μικροαστή και δεν άξιζε την προσοχή του. Και από την ίδια αηδιαστική κάστα θα ήταν αναμφίβολα και η αδερφή της! Έψαξε με τα μάτια του τον χώρο προσπαθώντας να εντοπίσει τον φίλο του και να τον προειδοποιήσει για τον κίνδυνο, αλλά αυτός βρισκόταν ήδη στις τουαλέτες και προσπαθούσε να ξεκουμπώσει το φουστάνι της Τζέιν χωρίς να σκίσει το ταμπελάκι επιστροφής.

   “Πως σας λένε;” είπε η Ελίζαμπεθ και αυτός σταμάτησε να ψάχνει και την κοίταξε εχθρικά.

   “Φιτζγουίλλιαμ Ντάρσυ.” είπε και προσπάθησε να μην δώσει σημασία στο κεκαλυμμένο χαμόγελο της κοπέλας μετά το άκουσμα του μικρού του ονόματος.

   Έτσι άρχισε μια εξαντλητική συζήτηση σχετικά με τα νέα στοιχεία για τον πληθυσμό των καφέ αρκούδων, και τους τόπους φιλοξενίας τους, λες και ο Ντάρσυ είχε καμία πρόθεση να τους κάνει επίσκεψη. Μετά από λίγο όμως κάτι άλλαξε. Κάτι στον τρόπο που μιλούσε η Ελίζαμπεθ τον αιχμαλώτισε χωρίς να το θέλει. Κάτι στο πάθος με το οποίο μιλούσε για την σύσταση των κοπράνων των αρσενικών ατόμων κατά την περίοδο της αναπαραγωγής του τράβηξε την προσοχή. Είκοσι λεπτά αργότερα αποφάσισε ότι η κοπέλα τον ενδιέφερε. Καθάρισε την φωνή του και πήρε το γοητευτικό του ύφος, που ήταν ίδιο με το θυμωμένο του ύφος αλλά με λίγο πιο ανοιχτά μάτια.

   “Ελίζαμπεθ,” της είπε διακόπτοντάς την τη στιγμή που του περιέγραφε το ουροποιητικό σύστημα της καφέ αρκούδας “Το ξέρω ότι δεν θα μπορούσες ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα να το φανταστείς, αλλά απόψε θέλω να περάσουμε μαζί το βράδυ. Ναι, το ξέρω ότι κάθε μέρα χρειάζεται να μαγειρεύεις μόνη σου το φαγητό σου, ότι ίσως χρειάζεται ακόμη και... να πλένεις εσύ η ίδια τα πιάτα σου. Σου δίνω λοιπόν την ευκαιρία να περάσεις την νύχτα μαζί μου. Το πρωί δεν θα χρειαστεί να ετοιμάσεις πρωινό, ούτε να στρώσεις το κρεβάτι σου. Μου αρέσεις κι αυτό πάει αντίθετα σε κάθε λογική. Το ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω οποιανδήποτε, αλλά εγώ θέλω εσένα.”

   Τρεις μήνες αργότερα, στο γάμο του Μπίγκλεη και της Τζέιν, το δεξί μάτι του κυρίου Ντάρσυ είχε μόλις ξεφουσκώσει και δεν χρειαζόταν πλέον κομπρέσες. Αυτή ήταν και μια από τις τελευταίες του εξόδους. Αργά αλλά σταθερά ο Μπίγκλεη απομακρύνθηκε και ο κύριος Ντάρσυ δεν χρειαζόταν πλέον να τρέχει σε φιλανθρωπικά γκαλά και χορούς. Στα τριανταπέντε του, το ήξερε ότι δεν ήταν του στυλ του οι κοινωνικές μαζώξεις. Είχε καταλάβει ότι δεν είχε το ταλέντο να συζητάει εύκολα με ξένους. Αλλά δεν είχε σημασία. Η καλύτερη συζήτηση που θα μπορούσε ποτέ να έχει ήταν έτσι κι αλλιώς με τον εαυτό του.