Λιχουδιές της εποχής της Τζέιν

Πολλές φορές φαντάστηκα δείπνα και χορούς την εποχή της Τζέιν. Στα βιβλία της παρακολουθούμε συνέχεια συγκεντρώσεις που το φαγητό παίζει αν όχι τον πρώτο σίγουρα σημαντικό ρόλο, είτε σε μια βαριά βικτωριανή τραπεζαρία είτε σε ένα χαρούμενο πικ νικ.που οργανώνεται με αφορμή τις φράουλες (Έμμα). Τι περιείχαν όμως αυτά τα καλάθια κι αυτά τα πιάτα που που περνούσαν μπροστά από καλεσμένους που κουτσομπόλευαν ή προσπαθούσαν να κρυφτούν από τους κουτσομπόληδες;

Στην εποχή της Τζέιν Όστεν τα γεύματα τρώγονται αργά. Το πρωινό, στην πραγματικότητα , ποτέ δεν τρώγεται πριν από τις δέκα , αφήνοντας χρόνο για διάφορες δραστηριότητες πριν από αυτό το πρώτο γεύμα : ο Έντουαρντ (Λογική και Ευαισθησία ) κάνει βόλτα να επιθεωρήσει τα άλογα του, και ο Έντμουντ( Μάνσφιλντ Παρκ) έχει μια μακρά συνομιλία με την Φάνι, στη συνέχεια, μια έντονη συζήτηση με τον αδερφό του Τομ, και μόνο αργότερα πήγε στο πρωινό .



Μετά το πρωινό , δεν υπάρχει κανονικό γεύμα πριν από το μεσημεριανό ((diner) , το οποίο δεν σερβίρεται πριν από τρεις το απόγευμα . Βέβαια προσφέρονται  αναψυκτικά (αλλαντικά , κέικ και φρούτα εποχής ), όταν ένας επισκέπτης φτάνει μεταξύ αυτών των δύο γευμάτων. .

Μετά το δείπνο , το τσάι περίπου στις έξι ή επτά (δεν ήταν τότε 5 o’clock tea?) στην πραγματικότητα τo τσάι ήταν ένα ελαφρύ γεύμα . και αργότερα , περίπου στις εννέα , θα καθίσουν για το τελευταίο γεύμα της ημέρας , δείπνο (supper).

Τα πιάτα σε ένα δείπνο μπορεί να είναι από πέντε μέχρι είκοσι ανάλογα με την περίπτωση και περιλαμβάνουν σούπα , μεγάλα κομμάτια από κρέας ή ψάρι ολόκληρο,  πουλερικά, λαχανικά, ιδιαίτερα πιάτα ανά εποχή, σάλτσες και μπαχαρικά. Όταν τελειώσει ο πρώτος γύρος το τραπέζι καθαρίζεται και σερβίρονται εξίσου πολλά πιάτα με γλυκές και αλμυρές λιχουδιές που ακολουθούνται από το επιδόρπιο (φρούτα εποχής, παγωτά και επιδόρπια κρασιά). Η αφθονία των πιάτων κάνει την μις Νόρις, ( Μάνσφιλντ Παρκ)   να δηλώσει με ζήλεια πως «κάποια από τα τόσα πολλά φαγητά, δε μπορεί, θα φτάσουν στο τραπέζι κρύα».

Έχει βρεθεί ένα βιβλίο συνταγών από τον 18^ο αιώνα, περνούσε από μητέρα σε κόρη κι παραγκώνισε τις βικτωριανές συνταγές των μεγάλων σεφ. Οι συνταγές του παροτρύνουν τους μάγειρες να χρησιμοποιούν κρέμα, ζάχαρη και όλα τα παχυντικά συστατικά στα πιάτα τους. Τα καρότα γεμίζονται με ζαχαρωμένα αποξηραμένα φρούτα και ψωμί , ενώ αυτό που ακούγεται υγιεινό  «τάρτα σπανάκι» βλέπεις πως  έρχεται γεμάτη με μισό κιλό ζάχαρη. Με περισσότερες από 350 χειρόγραφες συνταγές που χρονολογούνται  από το 1690 εως το 1830 και βρίσκουμε από «Veal kidney Florentine»  μια τάρτα με  νεφρά , μήλα, μαρούλια, φλούδα πορτοκαλιού, μπαχαρικά και σταφίδες, στο «Mammas Mince Pyes», που γίνεται με ένα μείγμα κιμά από γλασαρισμένα φρούτα και μοσχαρίσια γλώσσα.

Ιστορικοί προσπαθούν να συναρμολογώντας πληροφορίες να μάθουν περισσότερα για τις άγνωστες μαγείρισσες του βιβλίου.  Υπάρχει μια ομάδα εθελοντών που θα προσπαθήσει να αναδημιουργεί μια συνταγή κάθε έξι εβδομάδες και ήδη ξεχωρίζουν τα αγαπημένα τους.

Αυτό που μου έμεινε διαβάζοντας τις αναρτήσεις και τα άρθρα για τη βρετανική γαστρονομία  είναι πως στην εποχή της Τζέιν έπρεπε εκτός από Λογική και Ευαισθησία να έχεις και γερό στομάχι!. 

 ιδέα από ένα άρθρο της daily mail online εδώ