Διαβάζοντας για πρώτη φορά το Αββαείο του Νορθάγκερ διάβασα με έκπληξη τις γραμμές οι οποίες εντοπίζονται στο 14ο κεφάλαιο και αφορούν την διαλεύκανση μιας κωμικής θα έλεγε κανείς παρεξήγησης μεταξύ της Κάθριν Μορλάντ και της δεσποινίδος Τίλνυ. Τα λεγόμενα του ήρωα εκ πρώτης ανάγνωσης φαντάζουν αγενή και προσβλητικά όχι μόνο για την αδερφή του, δεσποινίδα Τίλνυ, αλλά και για ολόκληρο το γυναικείο φύλο.Κάτι που έχει κάνει πολλούς αναγνώστες να έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για αυτόν. Αν όμως εξετάσουμε το θέμα από όλες τις παραμέτρους, λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τα λεγόμενα του ήρωα αλλά και τον χαρακτήρα και την γραφή της Τζέην Ώστεν όπως επίσης και τους ανδρικούς χαρακτήρες που δημιούργησε τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.Η Τζέην Ώστεν ήταν από τις πιο καλλιεργημένες και εφυείς γυναίκες της εποχής της, ιδιαίτερα έξυπνη, οξυδερκής και διορατική με ίσες δόσεις χιούμορ και καυστικής ειρωνείας στην γραφή της. Η οποία σε πολλά σημεία των έργων της κατέκρινε το γεγονός ότι οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής της ήθελαν τις γυναίκες λιγότερο ικανές για πνευματικές κατακτήσεις από ότι οι άντρες. Θα ήταν λοιπόν αδύνατον η ίδια να δημιουργεί τον κεντρικό ανδρικό ήρωα σε ένα από τα βιβλία της να έχει τέτοιο χαρακτήρα και συμπεριφορά ώστε να απαξιώνει το γυναικείο φύλο.Σαφώς και δεν θα εξίσωνε τον κύριο Τίνλυ με τον άξεστο κύριο Θόρπ.Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την προσεκτικότερη εξέταση του ζητήματος.Είναι προφανές ότι ο Κύριος Τίλνυ είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους κεντρικούς ανδρικούς χαρακτήρες της συγγραφέως διότι εμφανίζεται ως παιχνιδιάρης και πειρακτικός, ο οποίος μάλιστα διασκέδαζε υπερβολικά γελώντας με τις αδυναμίες των άλλων χαρακτήρων.Πως όμως ακόμα και τέτοια στοιχεία χαρακτήρα θα του επέτρεπαν ή θα δικαιολογούσαν τέτοια απρέπεια και υποτίμηση του γυναικείου φύλου;Μετά τα δικά του λόγια η ίδια η αδερφή του η δεσποινίς Τίλνυ αποφαίνεται ότι όποιος σχημάτιζε εντύπωση ότι ο αδερφός της υποτιμάει το γυναικείο φύλο και μιλάει με αγένεια στην ίδια θα τον αδικούσε και βεβαιώνει επανειλημμένα μάλιστα ότι ο αδερφός της δεν μιλάει σοβαρά καλώντας τον κατ' επανάληψη να σοβαρευτεί. Εκτός όμως από αυτή την απόδειξη αθωότητας του κυρίου Τίλνυ έχουμε και την ίδια την συγγραφέα να ομολογεί δια μέσου της Κάθριν ότι αυτά που έλεγε μπορεί ο τρόπος που τα έλεγε να ξάφνιαζε αλλά πάντα το νόημα τους ήταν σωστό.Βλέπουμε σε αυτό το σημείο την συγγραφέα να προσπαθεί μάλιστα πολλές φορές να δικαιολογήσει τον ήρωα της στον αναγνώστη και να του πει κατ' ουσίαν ότι δεν πρέπει να σχηματίσει άσχημη εικόνα για τον ήρωα γιατί μπορεί ο τρόπος να είναι πειρακτικός σε σημείο παρεξήγησης έως και αγένειας αλλά το νόημα των λόγων του είναι σωστό.Αφιέρωσα αρκετή ώρα σκεπτόμενη γιατί η συγγραφέας θα έκανε κάτι τέτοιο και εξετάζοντας τα λόγια του κυρίου Τίλνυ και ξαφνικά μου ήρθε. Αυτός ο οποίος φαίνεται να επικρίνει πίσω από τα λόγια του κυρίου Τίλνυ την μυθοπλασία και τα αστραπιαία λανθασμένα συμπεράσματα, την κακή συνεννόηση, την μεγάλη φαντασία και την αφέλεια του γυναικείου φύλου είναι η ίδια η Τζέην. Έτσι και αλλιώς ολόκληρο το βιβλίο αποτελεί μια παρωδία όχι μόνο των γοτθικών μυθιστορημάτων αυτών καθ΄αυτών αλλά και της καλπάζουσας γυναικείας φαντασίας η οποία δεν μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από την φαντασία. Η Τζέην λοιπόν μιλάει θα έλεγε κανείς μέσα από τον χαρακτήρα του κυρίου Τίλνυ. Συναισθανόμενη όμως ότι αυτή η σκηνή μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να σχηματίσει αρνητική εικόνα για τον χαρακτήρα τς σπεύδει να δώσει εξηγήσεις.Το να επικρίνει η Τζέην τα ελαττώματα του φύλου της μέσα από ανδρικούς χαρακτήρες υπάρχει και σε άλλα σημεία μέσα στο έργο της αν το καλοσκεφτούμε, ο κύριος Μπένετ διασκεδάζει με την κωμική συμπεριφορά της κυρίας Μπένετ, ο κύριος Ντάρσι ανοίγει τα μάτια στην Ελίζαμπεθ σχετικά με το ποιόν του κυρίου Γουίτκαμ και με κυριότερο παράδειγμα την Έμμα να διορθώνει την συμπεριφορά της από τις επιπλήξεις του κύριου Νάιτλι.Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που η Τζέην επιπλήττει τα ελαττώματα του γυναικείου φύλου μέσα από έναν αντρικό χαρακτήρα. Όπως σαφώς έχει κάνει και πολλές φορές το ακριβώς αντίθετο. Επισημαίνοντας με αυτό τον τρόπο το ελαττώματα και των δύο φύλων χωρίς να κάνει διακρίσεις. Με βάση λοιπόν όλη την παραπάνω μελέτη μπορούμε να καταλήξουμε με ασφάλεια στο ότι, με εξαίρεση την συγκεκριμένη σκηνή όπου φαίνεται καθαρά η κριτική της Ώστεν για τα συγκεκριμένα γυναικεία ελαττώματα, ο κύριος Τίλνυ μπορεί να έχει παιχνιδιάρικη και πειρακτική διάθεση αλλά παραμένει ένας από τους πιο υπέροχους και πιο γοητευτικούς ήρωες της.
Περιμένω την άποψη σας για το θέμα με σχόλιο. Θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου