Περηφάνια και Προκατάληψη

Λοιπόν νομίζω πως ήρθε η ώρα σιγά σιγά να πιάσουμε τα βιβλία της αγαπημένης μας Όστεν να τα σχολιάσουμε και μετά να ασχοληθούμε με τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά.Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω με το Περηφάνια και Προκατάληψη μιας που είναι το πιο γνωστό και είμαι σίγουρη πως ακόμα κι αν δεν έχουμε διαβάσει τα πάντα από Όστεν,έχουμε σίγουρα διαβάσει αυτό και μάλιστα όχι μόνο μια φορά.
Θα ξεκινήσω με λίγα ιστορικά στοιχεία.Το βιβλίο Περηφάνια και Προκατάληψη είναι το δεύτερο στην σειρά βιβλίο της Όστεν που δημοσιεύτηκε ( πρωτοδημοσιεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου 1813 ) και γράφτηκε μεταξύ 1796 και 1797 στο Στίβεντον  όπου η Όστεν ζούσε στο πρεσβυτέριο. Αρχικά ονομάστηκε Πρώτες Εντυπώσεις όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ με αυτόν τον τίτλο.

Το μυθιστόρημα αρχικά γράφτηκε μεταξύ Οκτώβρη του 1796 και Αυγούστου  του 1797. Ο πατέρας της Όστεν έγραψε στο Λονδρέζο βιβλιοπώλη Τόμας Κάντελ τον Νοέμβριο του 1797 προτείνοντας το για δημοσίευση όμως απορρίφθηκε χωρίς να διαβαστεί και επεστράφη μέσω ταχυδρομείου. Το αδημοσίευτο χειρόγραφο παρέμεινε με την Όστεν και ήταν το 1811 που το πρώτο της μυθιστόρημα Λογική και Ευαισθησία δημοσιεύτηκε.

Η δημοσίευση του πρώτου της μυθιστορήματος ενθάρρυνε την Όστεν να αναθεωρήσει το χειρόγραφο για τις Πρώτες Εντυπώσεις πιθανώς μεταξύ 1811 και 1812. Μετονόμασε την ιστορία Περηφάνια και Προκατάληψη, μια εμφανώς κλισέ φράση της εποχής. 'Οταν μετονόμαζε το μυθιστόρημά της η Τζέιν Όστεν πιθανώς είχε κατά νού τα Βάσανα και αντιπαραθέσεις που συνοψίζονται στο τελικό κεφάλαιο της Σεσίλια της Φάνυ Μπάρνεϊ, το οποίο ονομάζεται Περηφάνια και Προκατάληψη και οπου η φράση εμφανίζεται τρεις φορές με κεφαλαία γράμματα. Είναι επίσης πιθανό ότι ο αρχικός τίτλος του μυθιστορήματος άλλαξε για να αποφευχθεί σύγχυση με άλλα έργα. Στα χρόνια μεταξύ της ολοκλήρωσης των Πρώτων Εντυπώσεων και της αναθεώρησης τους σε Περηφάνια και Προκατάληψη, δημοσιεύτηκαν δύο άλλα έργα με τον ίδιο τίτλο: ένα μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Χόλφορντ και μια κωμωδία του Οράτιου Σμίθ.

Η Όστεν πούλησε τα πνευματικά δικαιώματα του μυθιστορήματος στον Τόμας Έγκερτον του Γουάιτχολ για 110 λίρες (η Όστεν είχε αρχικά ζητήσει 150 λίρες). Η απόφαση αυτή αποδείχθηκε ακριβή. Η Όστεν είχε εκδόσει το Λογική και Ευαισθησία βάσει προμήθειας προστατεύτοντας τον εκδότη από απώλειες και λαμβάνοντας τα όποια κέρδη μείον το κόστος και την προμήθεια του εκδότη. Μη γνωρίζοντας ότι η Λογική και Ευαισθησία θα εξαντλούσε την εκδοσή της, αποφέροντας της 140 λίρες, μετέφερε τα πνευματικά δικαιώματα στον Έγκερτον έναντι εφάπαξ πληρωμής, το οποίο σήμαινε ότι όλο το ρίσκο (και όλα τα κέρδη) θα ήταν δικά του. Έχει υπολογιστεί ότι ο Έγκερτον στη συνέχεια και μόνο από τις δύο πρώτες εκδόσεις του βιβλίου έβγαλε περίπου 450 λίρες.

 Πηγή : wikipedia

 Λίγα λόγια για την πλοκή : Το βιβλίο Περηφάνια και Προκατάληψη είναι η γνωστή σε όλους μας ιστορία της οικογένειας Μπένετ. Ο κύριος και η κυρία Μπένετ έχουν πέντε κόρες ανύπαντρες.Όλα λοιπόν αρχίζουν με την άφιξη του νεαρού (και πολύ πλούσιου) κ.Μπίγκλευ ,η κ.Μπένετ λοιπόν έχει αποφασίσει να παντρέψει οπωσδήποτε μια από τις κόρες της μαζί του.Το ενδιαφέρον του κ.Μπίγκλευ στρέφεται στην μεγαλύτερη από τις αδελφές Μπένετ και κατά τα λεγόμενα όλων η ομορφότερη από όλες έτσι λοιπόν η κ.Μπένετ θα κάνει τα πάντα για να πάει καλά το θέμα και να γίνει η ένωση μεταξύ τους κι έτσι και οι υπόλοιπες κόρες της να έχουν περισσότερες ευκαιρίες να κάνουν έναν καλό γάμο. Η σχέση τους όμως χαλάει και φαίνεται να έχει χάσει κάθε ελπίδα όταν ο καλός φίλος του κ.Μπίγκλευ ο κ.Ντάρσυ τον πείθει πως μια τέτοια αταίριαστη ένωση δεν είναι καθόλου καλή για εκείνον.Αργότερα όμως ο κ.Ντάρσυ αρχίζει να ερωτεύεται την δεύτερη κόρη της οικογένειας την Ελίζαμπεθ και καθώς εκείνη είχε δει με προκατάληψη τον κ.Ντάρσυ που συμπεριφερόταν σε όλους με περηφάνια και ψυχρότητα τον απέρριψε δίχως δεύτερη σκέψη.Όμως μετά από πολλά γεγονότα οι ζωές όλων θα ξανασυναντηθούν για να δώσουν ένα όμορφο τέλος στην ιστορία μας.Δεν λέω περισσότερα μέχρι εδώ σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει διαβάσει και έχει σκοπό να το κάνει.Αν λοιπόν ισχύει κάτι τέτοιο μη συνεχίσετε την ανάγνωση σας παρακάτω γιατί θα αποκαλύψω αρκετά πράγματα για την πλοκή του βιβλίου.

Λοιπόν τι να πω πρώτα για αυτό το βιβλίο.Καταρχήν είναι το αγαπημένο μου ,με μάγεψε αυτή η ιστορία του Ντάρσυ και της Λίζυ που με τόσο όμορφο τρόπο μας παρουσιάζει η Όστεν.

Ο Ντάρσυ φυσικά είναι ένας απο τους αγαπημένους μου λογοτεχνικούς ήρωες  ο τρόπος που τόσο πιστά και σιωπηλά αγαπάει την Λίζυ και όλα αυτά που έκανε στο τέλος για να τις αποδείξει ότι τελικά δεν είναι τόσο κακός όσο φαινόταν στην αρχή μπορεί πιστεύω μόνο να μαγέψει τον αναγνώστη.(ειδικά αν ο αναγνώστης είναι γυναίκα και λάτρης του ρομαντικού όπως εγώ τότε κινδυνεύει να "ερωτευτεί" τον κ.Ντάρσυ)

Η Λίζυ πάλι στην αρχή ομολογώ πως με εκνεύρισε αρκετά,εντάξει με το  δίκιο της θεώρησε τον Ντάρσυ περήφανο δεν ήταν και λίγο αυτό που είχε πει για την εμφάνισή της  και γενικά η συμπεριφορά τους ήταν απαράδεχτη αρχικά μα να πιστέψει με την πρώτη  αυτά που της είπε ο Ουίκχαμ ήταν απαράδεχτο.Όμως μετά έβαλε μυαλό και με έκανε να την αγαπήσω περισσότερο απο όλες τις λογοτεχνικές ηρωίδες.

Όσο για την υπόλοιπη οικογένεια Μπένετ απο που να αρχίσω; Απο τον αγαπημένο κ.Μπένετ με τις υπέροχες ατάκες;Την υστερική κ.Μπένετ με τα καημένα τα νεύρα της;Την καλόψυχη Τζέιν;Την περίεργη Μαίρη που έσπαγε τα νεύρα όλων με τις θεωρίες της;Τις ανώριμη Λύντια που έφυγε με τον κ.Ουίκχαμ χωρίς να σκεφτεί τις άσχημες συνέπειες και τα προβλήματα που θα προκαλούσε στην οικογένεια της;Την Κίτυ που έκανε πάντα ότι και η Λύντια; Όλοι είναι ένας κι ένας. Μα αν είναι να ξεχωρίσω κάποιον αυτός είναι ο κ.Μπένετ,πάντα οι ατάκες του με κάνουν και γελάω πολύ.

Όσο για τις αδελφές Μπίγκλευ μου είναι αντιπαθείς και δεν νομίζω να τις συμπαθήσω και ποτέ.

Το ίδιο και την Λαίδη Κάθριν με το αυστηρό ύφος της που ήθελε να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα και να γίνεται πάντα το δικό της .

Ο κ.Κόλινς πάλι όσο αντιπαθητικός κι αν είναι με την ψύχωση του με την Λαίδη Κάθριν με κάνει και γελάω ώρες ώρες  πάρα πολύ.

Την Σάρλοτ Λούκας και την συμπαθώ και την λυπάμαι που αναγκάστηκε να παντρευτεί τον κ.Κόλινς ενώ είμαι σίγουρη πως δεν ήθελε.

Αγαπημένο μου σημείο του βιβλίου είναι φυσικά η πρώτη πρόταση γάμου που κάνει ο Ντάρσυ στην Λίζυ.Με όλη την αγωνία που φαίνεται πως περνάει,με όλη την σιωπή του που μας δείχνει πως δεν ξέρει με τι λόγια να εκφράσει τα αισθήματα του.Και όταν το κάνει με το σοκ που παθαίνει από την κατηγορηματική άρνηση της Λίζυ πραγματικά εκεί τον λυπήθηκα πολύ.

Δεν θα πω άλλα περιμένω να τα πω με την συζήτηση γιατί στο τέλος θα καταλήξω να γράφω και να μιλάω μόνη μου.Αν αρχίσω να μιλάω για αυτό το βιβλίο δεν μπορώ να σταματήσω.Πάντως νομίζω μπόρεσα να σας δώσω να καταλάβετε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για την συγκεκριμένη ιστορία και για τον υπέροχο έρωτα του αγαπημένου μου Ντάρσυ και της αγαπημένης μου Λίζυ.Λοιπόν περιμένω και την δική σας άποψη :)