Πειθώ

 Η Πειθώ είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα της Όστεν. Η Άνν Έλιοτ είναι η πιο ώριμη ηρωίδα της, Στα 27 της, ζει μοναχικά σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό στην αγγλική επαρχία, η οικογένεια της, ξεπεσμένοι αριστοκράτες, δεν της προσφέρουν καμία στήριξη. Αναζητά καταφύγιο στο διάβασμα και τη μουσική και δεν πιστεύει πια πως θα παντρευτεί. Αλλά έχει ζήσει ήδη έναν έρωτα, ένα έρωτα που απαρνήθηκε όταν η, φίλη και νονά της, λαίδη Ράσελ την έπεισε πως ήταν ακατάλληλος για την κοινωνική της θέση.

 

  Η βασική πλοκή αρχίζει όταν, οκτώ χρόνια αργότερα, ο πλοίαρχος Γουέντγουορθ ξαναμπαίνει στη ζωή της. Μου αρέσει ο τρόπος που χρησιμοποιεί η Όστεν για την επιστροφή αυτή, στην αρχή η Άνν ακούει το όνομα του σε συζητήσεις, αργότερα γνωρίζει μέλη της οικογένειας του και τέλος τον συναντά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως τα συναισθήματα που έκρυβε τόσον καιρό μέσα της, βγαίνουν στην επιφάνεια. Ο πλοίαρχος όμως αδιαφορεί γι αυτήν, δεν έχει ξεχάσει την πίκρα της απόρριψης. 

 Στον κοινωνικό περίγυρο υπάρχουν οι απαραίτητοι συμπαθητικοί ή εκνευριστικοί συγγενείς ( με πρώτους τον σερ Ουίλιαμ Έλλιοτ, τον αδιάφορο πατέρα και την λαίδη Ράσελ), οι υποκριτές και συμφεροντολόγοι φίλοι που με τα λόγια και τις πράξεις τους φέρνουν κοντά ή τους απομακρύνουν. 

 Στο μυθιστόρημα αυτό τα πάθη καταπιέζονται από την πληγωμένη περηφάνια των ηρώων και τις κοινωνικές συμβάσεις μέχρι την κορυφαία , για μένα, σκηνή που ο πλοίαρχος γράφει το γράμμα του και το δίνει στην Άννα.

Δε μπορώ να κρατηθώ και παραθέτω εδώ το γράμμα του στα αγγλικά,καλύτερο από οποιαδήποτε μετάφραση. Λυπάμαι που δε μπορώ να το βάλω σε spoiler tag για όσους δε διάβασαν το βιβλίο.

"I can listen no longer in silence. I must speak to you by such means as are within my reach. You pierce my soul. I am half agony, half hope. Tell me not that I am too late, that such precious feelings are gone for ever. I offer myself to you again with a heart even more your own than when you almost broke it, eight years and a half ago. Dare not say that man forgets sooner than woman, that his love has an earlier death. I have loved none but you. Unjust I may have been, weak and resentful I have been, but never inconstant. You alone have brought me to Bath. For you alone, I think and plan. Have you not seen this? Can you fail to have understood my wishes? I had not waited even these ten days, could I have read your feelings, as I think you must have penetrated mine. I can hardly write. I am every instant hearing something which overpowers me. You sink your voice, but I can distinguish the tones of that voice when they would be lost on others. Too good, too excellent creature! You do us justice, indeed. You do believe that there is true attachment and constancy among men. Believe it to be most fervent, most undeviating, in

F. W.

"I must go, uncertain of my fate; but I shall return hither, or follow your party, as soon as possible. A word, a look, will be enough to decide whether I enter your father's house this evening or never."