Αυτή την εβδομάδα (8-14 Ιουλίου) διαβάσαμε από το 1ο μέχρι το 10ο κεφάλαιο .
(το βιβλίο μου είναι από τις εκδόσεις Πατάκη και το δέκατο κεφάλαιο τελειώνει στην σελίδα 72 )
Μια μικρή περίληψη :
Στα δέκα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου ουσιαστικά έχουμε μια γνωριμία με τους χαρακτήρες που είναι πολλοί .Μαθαίνουμε τα χαρακτηριστικά τους , πράγματα σημαντικά για εκείνους , πόσα μέλη έχει η κάθε οικογένεια , τις τοποθεσίες όπου είναι τα σπίτια τους και διάφορα τέτοια .
Βλέπουμε την αναστάτωση που επικρατεί στην οικογένεια Μπένετ με την άφιξη του κ.Τσάρλς Μπίγκλεϋ, μαθαίνουμε για τα "βάσανα" της κ.Μπένετ και πόσο λαχταράει να καλοπαντρέψει τις κόρες της .Γνωρίζουμε τον φοβερό κ.Μπένετ και ανακαλύπτουμε σιγά - σιγά χαρακτηριστικά για όλα τα μέλη της οικογένειας του .Γνωρίζουμε καλύτερα τον κ.Μπίγκλεϋ και την συντροφιά του σε ένα χορό στο Μέρυτον και στο Λούκας Λοτζ και οι πρώτες εντυπώσεις που έχουμε για τον καλύτερο του φίλο αλλά και για τις αδελφές του δεν είναι οι καλύτερες .Βλέπουμε τον περήφανο Ντάρσυ που στην αρχή σνομπάρει την Ελίζαμπεθ στην πορεία να την κοιτάζει με θαυμασμό .
Οι αδελφές του Μπίγκλεϋ προσκαλούν την μεγαλύτερη από τις αδελφές Μπένετ για φαγητό και καθώς η κ.Μπένετ κάνει τα πάντα για να πετύχει το σκοπό της στέλνει μέσα στη βροχή την Τζέιν μέχρι το Νέδερφιντ η οποία αρρωσταίνει κι έτσι αναγκάζεται να μείνει εκεί . Η Λίζυ αποφασίζει να δει την αδελφή της πηγαίνοντας με τα πόδια ως εκεί κάνοντας άσχημη εντύπωση με τα γεμάτα λάσπη παπούτσια της .Η συμβίωση του δεν είναι εύκολη και γίνονται διάφορες αρκετά έντονες συζητήσεις μεταξύ όλων .
Και μερικά δικά μου σχόλια:
(προειδοποίηση για τα δικά σας σχόλια : όσοι έχετε διαβάσει ξανά το βιβλίο παρακαλώ να μην αποκαλύψετε σημεία από την πλοκή του βιβλίου μετά το δέκατο κεφάλαιο για να μη χαλάσουμε την ανάγνωση σε όποιον δεν το έχει διαβάσει. :) )
Για όποιον το διαβάζει πρώτη φορά ενώ κανονικά οι τόσοι πολλοί χαρακτήρες θα έπρεπε να κάνουν την ανάγνωση δύσκολη , είναι τέτοια η παρουσίαση τους που πιστεύω είναι περισσότερο διασκεδαστική .Φτάνοντας στο τέλος του δέκατου κεφαλαίου πιστεύω υπάρχει πια άνεση και ο αναγνώστης αρχίζει να θυμάται ονόματα και χαρακτήρες , να γελάει με τα ελαττώματα τους , να νευριάζει μαζί τους αλλά και κάποιες φορές να θαυμάζει τον χαρακτήρα τους .
Είναι η τρίτη ή η τέταρτη φορά που το διαβάζω και είμαι τόσο ενθουσιασμένη .Όπως έχω ξαναπεί πιστεύω πως δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθώ αυτή την ιστορία , λατρεύω να ταξιδεύω στο κόσμο της Όστεν και συγκεκριμένα σε αυτή την ιστορία και μου αρέσει να το κάνω συχνά είτε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου είτε μέσα από την σειρά ή την ταινία .
Ο κ.Μπένετ είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του βιβλίου αλλά και από τους λογοτεχνικούς ήρωες που γενικά συμπαθώ ιδιαίτερα .Φοβερός ατακαδόρος , διασκεδάζει να πειράζει την γυναίκα του και δεν χάνει ευκαιρία να αποκαλεί ηλίθια τα ίδια του τα παιδιά .Μου άρεσε που σε κάποια φάση είπε πως αν τα παιδιά του είναι ηλίθια θέλει τουλάχιστον να το γνωρίζει και να το παραδέχεται .Ακόμα και την Ελίζαμπεθ που της έχει αδυναμία , τη θεωρεί απλά "κάπως" καλύτερη από τις υπόλοιπες .Μάλλον θα έλεγε κανείς πως ήταν αυστηρός κριτής και ίσως κάτι θα μπορούσε να είχε κάνει στο παρελθόν για να μην γίνουν έτσι οι κόρες του .Παρόλα αυτά για μένα είναι λατρεμένος .
Μάθαμε και για τους Λούκας που μετακόμισαν απο το Λογκμπουρν λίγο παραδίπλα επειδή τα μυαλά του κ.Λούκας πήραν αέρα , κάτι που δεν θυμόμουν από τις προηγούμενες φορές που το διάβασα .Αυτός ο κ.Λούκας !!!Μα πόσο χαζούλης και αφελής ;; :P
Εντύπωση μου κάνουν τα λόγια που λέει η Σάρλοτ στην Ελίζαμπεθ κάθε φορά που το διαβάζω .Έχει δίκιο σε αυτά που λέει πως η Τζέιν πρέπει να δείξει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στον Τσάρλς για να μην τον χάσει και να μη του αφήνει αμφιβολίες .Γενικά ότι λέει σε εκείνο το σημείο το θεωρώ σωστό και μια κοπέλα που σκέφτεται όπως η Σάρλοτ θα έπρεπε να καλοπαντρευτεί με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν τότε .
Η Όστεν δεν αργεί να μας βάλει στο κλίμα , καταλαβαίνουμε αμέσως τι ήταν σημαντικό για μια γυναίκα στην Αγγλία τότε , για τους τύπους ευγενείας , για τη θέση των γυναικών και για το τι τις χαρακτήριζε ολοκληρωμένες .
Πάντως από τότε οι γυναίκες είχαν ένα κόλλημα με τους ένστολους άντρες αν σκεφτείς πως η Κίτυ καιη Λύντια έπαψαν να ενδιαφέρονται για τον Μπίγκλεϋ μόλις οι στρατιωτικοί έκαναν την εμφάνιση τους .
Σαν βιβλιόφιλη δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο ότι " Ένα βιβλίο μπορούσε να κάνει τον κ.Μπένετ να ξεχάσει τον χρόνο" ή την τεράστια βιβλιοθήκη που είχε στο σπίτι του ο κ.Ντάρσυ.
Τα πρώτα κεφάλαια ήταν γεμάτα ατάκες που έχουν γράψει ιστορία στον οστενικό κόσμο .Μια ότι η Ελίζαμπεθ δεν είναι αρκετά όμορφη για να δελεάσει τον κ.Ντάρσυ , τα καημένα νεύρα της κ.Μπέννετ , ότι κάθε άγριος ξέρει να χορεύει και μια από τις αγαπημένες μου που πιστεύω ισχύει στις μέρες μας κατά κάποιο τρόπο " Η φαντασία μιας κυρίας είναι ορμητική. Πηδάει από τον θαυμασμό στην αγάπη και από την αγάπη στον γάμο, σε μια στιγμή."
Σας έχω πει και παλιότερα πόσο λατρεύω τον κ.Μπίγκλεϋ έτσι ;Υπέροχος χαρακτήρας , αυτά που λέει έχουν μια παιδικότητα , είναι πάντα καλοσυνάτος και μέσα στη γλύκα !Το ενδιαφέρον του για την Τζέιν είναι πολύ γλυκό και τρυφερό ειδικά όσο είναι άρρωστη στο Νέδερφιλντ .Είναι υπομονετικός και ακόμα και αν κάτι που θα πει κάποιος τον ενοχλήσει δεν λέει κάτι για να μη δημιουργήσει παρεξήγηση .Μου κάνει εντύπωση που αυτός και ο Ντάρσυ είναι τόσο καλοί φίλοι αφού είναι τόσο διαφορετικοί .Βέβαια τα ετερώνυμα δεν έλκονται μόνο στον έρωτα αλλά και στη φιλία και μπορεί να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.Μου αρέσει να τους σκέφτομαι μόνους να μιλάνε και ο Ντάρσυ να συμβουλεύει τον Μπίγκλεϋ κι εκείνος με τη σειρά του να του μεταδίδει λίγο από τον αυθορμητισμό του .
Είδαμε και τον Ντάρσυ να σνομπάρει την Ελίζαμπεθ στην αρχή και μετά να την κοιτάει καλύτερα και να συνειδητοποιεί πως είναι ομορφούλα .Το μόνο άτομο που αποφασίζει να εξομολογηθεί τον θαυμασμό του είναι η Κάρολαιν η οποία κάθε φορά πρασινίζει από τη ζήλια της .
Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω , την απορία της Ελίζαμπεθ όταν ο Ντάρσυ την κοιτάζει .Μα είναι δυνατόν να μη καταλαβαίνει ;Δεν λέω , κάθε άλλο παρά θαυμασμό της έδειξε στην αρχή αλλά καλή μου Λίζυ όταν ένας άντρας σε κοιτάει επίμονα δεν μπορεί να είναι απο αντιπάθεια , ούτε επειδή έχεις κάτι στραβό ! :P
Αυτά τα "λίγα" είχα να πω για τα 10 πρώτα κεφάλαια , περιμένω τα δικά σας σχόλια που εννοείται δεν είναι ανάγκη να είναι τόσα πολλά όσο τα δικά μου . Παραξενεύτηκα που είχα τόσα να πω για τόσες λίγες σελίδες , μάλλον απλά μου αρέσει να αναλύω όσο περισσότερο μπορώ αυτή την ιστορία και να μην αφήνω τίποτα ασχολίαστο .Ελπίζω να μη σας κούρασα , θα προσπαθήσω τις επόμενες φορές να είμαι σύντομη :P
Λοιπόν εσείς τι έχετε να πείτε για το βιβλίο μέχρι τώρα ;Ποιες είναι οι δικές σας πρώτες εντυπώσεις;Περιμένω με πολύ αγωνία τα σχόλια σας , θέλω πολύ να αρχίσει η συζήτηση . :D
Αυτή την εβδομάδα (15-21 Ιουλίου) διαβάζουμε τα κεφάλαια 11 έως 20 και την άλλη Κυριακή πάλι εδώ στις 21:00 να σχολιάσουμε . (δείτε όλο το πρόγραμμα αναλυτικά εδώ )
Στην αρχή πίστευα ότι δεν θα υπήρχαν πολλά πράγματα να ανακαλύψω στο Περηφάνεια και Προκατάληψη, μετά από τόσες αναγνώσεις, ταινίες, ρημέικ κλπ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο έξω έπεσα!!!
Κατ'αρχάς ξαναδιαβάζοντάς το με στόχο το σχολιασμό σε μια λέσχη ανάγνωσης,άθελά μου πρόσεχα άλλα πράγματα. Πόσο έξυπνα π.χ. εισάγει τους ήρωές της η Τζέην Ώστην. Δεν γνωρίζουμε όλα τα πρόσωπα από το πρώτο κεφάλαιο. Στην αρχή είναι το ζεύγος Μπέννετ. Οι διάλογοι μεταξύ τους απολαυστικοί και το καυστκό χιούμορ του κου Μπέννετ παραπέμπει σε αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ...(Μου αρέσει να σκέφτομαι την Τζέην Ώστην ως λογοτεχνική πρόγονο του Όσκαρ Ουάιλντ....!) Στο δεύτερο κεφάλαιο κάνουν την εμφάνισή τους και οι θυγατέρες της οικογένειας αλλά ως αναφορά και λιγότερο με κάποια δράση....
Καθώς τα κεφάλαια προχωρούν, γνωρίζουμε τους υπόλοιπους ήρωες, παίρνουμε πληροφορίες γι αυτούς ( από κουτσομπολιά που κυκλοφορούν ή από τους ίδιους και το περιβάλλον τους). Στο τρίτο κεφάλαιο, όπου γίνεται και περίφημος χορός στο Μέρυτον, με εντυπωσίασε το πόσο γρηγορα ήξεραν όλοι το ακριβές (?) εισόδημα του καθενός από την παρέα του Μπίνγκλευ...μα πώς στο καλό ;!
Είναι στο τέταρτο κεφάλαιο που γνωρίζουμε καλύτερα τις μεγαλύτερες αδερφές Μπέννετ, τον τρόπο που σκέφτονται και το χαρακτήρα τους....
Πολλά αποκαλύπτονται και για την κοινωνία της εποχής...πόσο απαραίτητο ήταν για μια νέα γυναίκα τότε να εξασφαλιστεί μέσα από ένα γάμο μια και η εργασία ήταν κάτι που αφορούσε τις κατώτερες τάξεις. Από μια μεριά η κα Μπέννετ δεν ήταν και τόσο υπερβολική στο ζήλο της να παντρέψει τις κόρες της μια και με το θάνατο του πατέρα τους έχαναν ως και το σπίτι τους.
Αυτά τα λίγα γι απόψε....Θα επανέλθω αύριο με το σχολιασμό της κορυφαίας ατάκας του Ντάρσυ για την Ελίζαμπεθ " Ανεκτή, αλλά όχι αρκετά όμορφη ώστε να με δελεάσει..." και με πολλά άλλα για την παρέα Μπίνγκλευ- Ντάρσυ- Μπέννετ στο Νέδερφηλντ....!
Να 'μαι κι εγώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω αρχικά πως πραγματικά είναι απολαυστικό να ξαναδιαβάζεις ένα αγαπημένο σου βιβλίο και να προσέχεις όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που συνήθως προσπερνάμε στην αρχή γιατί δεν έχουμε "μπει" ακόμα στην ιστορία.
Θα συμφωνήσω με την margo, θυμάμαι κι εγώ όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο (αλλά και τώρα) πόσο στο ντούκου μας περνάει η πρώτη εμφάνιση του Ντάρσυ. "Ένας νεαρός", που γρήγορα γίνεται αρκετά αντιπαθής για να μην του δίνει κανείς σημασία. Αλλά ούτε και η Ελίζαμπεθ μας τραβάει την προσοχή. Είναι μία από τις πολλές αδερφές Μπένετ, που απλά τυχαίνει να θεωρεί λίγο καλύτερη από τις υπόλλοιπες ο πατέρας της (αν και προσωπικά βρίσκω ότι του μοιάζει πολύ και κατά βάθος πρέπει να της έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία). Πραγματικά, με βάση τη δομή των υπόλλοιπων ιστοριών, νομίζεις αρχικά πως η πρωταγωνίστρια είναι η όμορφη Τζέιν.
Τώρα όσον αφορά τις εντυπώσεις μου. Φυσικά ο κύριος Μπένετ είναι απολαυστικός και πάντα τόσο καυστικός στα σχόλιά του. Λατρεύω να διαβάζω ατάκες του, ιδίως στην γυναίκα του, που το μόνο πράγμα που τριβελίζει το μυαλό της είναι να παντρέψει τις κόρες τους με έναν καλό γαμπρό. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα η λίγη παραπάνω συμπάθεια που έχει στην "καλόγνωμη" Λύντια! 15 χρονών τσουτσέκι και τρέχει ήδη πίσω από άντρες λες και είναι παιχνίδι!! Λυπάμαι λίγο για την Μαίρη που την παρουσιάζει τόσο... κουραστική. Τον Μπίνγκλεϋ τον συμπαθώ κι εγώ, μοιάζει με χαρούμενο και αγαθό παιδάκι. Αλλά αυτή η αδερφή του (η ελεύθερη, όχι η παντρεμένη) πόσο σκύλα και γλυφτράκι!!!! Στο σημείο που κολακεύει τα γράμματα του κυρίου Ντάρσυ (!), αλλά και γενικότερα στο κορόιδεμα που του κάνει λόγω του ότι ζηλεύει αφόρητα την Λίζι, θα ήθελα δεν ξέρω, κάτι να της πει ο Ντάρσυ να την κολλήσει στον τοίχο! Ή να πατήσει μια μπανανόφλουδα και να σαβουριαστεί, αυτή η μις Κοκέτα!!! Μου τη δίνει απίστευτα!!!!!!!!!!!!!!!!! Αλλά κι αυτός, πώς του ήρθε να της εξομολογηθεί έτσι αμέσως πως του αρέσει η Λίζι;!
Γενικά νομίζω πως σε αυτό που λες Ιφιγένεια, πως δεν καταλαβαίνει γιατί την κοιτάζει, μετά την πρώτη του τέρμα προσβλητική αντιμετώπιση και το άλλο το ποια γυναίκα θεωρεί ολοκληρωμένη, νομίζω πως είναι πολύ λογικό να νιώθει ότι την κοιτάει προκειμένου να βρει κάτι ακόμα για να την υποτιμήσει. Πάντως η γενικότερη συμπεριφορά της και το συνεχές της φτύσιμο στο πρόσωπό του είναι νομίζω αλάνθαστη μέθοδος (αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν το κάνει επίτηδες) για να κάνεις κάποιον να σε ερωτευτεί και να μην μπορεί να σε βγάλει από το μυαλό του. Πόσο μάλλον έναν ακαταμάχητο κύριο Ντάρσυ που έχει συνηθίσει μόνο σε συμπεριφορές τύπου αδερφή Μπίνγκλεϋ (μπλιαχ!!)
Διαβάζοντας για πρώτη φορά την Περηφάνεια&Προκατάληψη, θέλω να πω ότι τα πρώτα κεφάλαια πέρασαν γρήγορα κι ανάλαφρα σαν δροσερό νεράκι. Ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες αλλά και την γενικότερη εικόνα της εποχής με τις συνήθειες των ανθρώπων, τα εθιμοτυπικά που ακολουθούσαν κλπ. Ναι μεν, οι χαρακτήρες που παρουσιάστηκαν ήταν πολλοί αλλά δεν με μπέρδεψαν κι αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι παλιότερα είχα δει την ταινία του BBC όπως κι εκείνη με την Κίρα Νάιτλι, οπότε είχα μια πρώτη επαφή με αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ ο κύριος Μπένετ με το κυνικό χιούμορ του και την καυστικότητα του. Αξιομνημόνευτος χαρακτήρας και σίγουρα ξεφεύγει από το πρότυπο του πατέρα που έχουμε κατά νου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν αγαπάει τα παιδιά του. Η κυρία Μπένετ από την άλλη, με εκνεύρισε γιατί αν και θέλει το καλύτερο για τις κόρες της, που κατά τη γνώμη της είναι ένας καλός γάμος, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κουτσομπολεύει. Μα δεν ήταν κατινιά κι ανευθυνότητα, να αφήσει την Τζέην να πάει μες στη βροχή και να δειπνήσει με τις αδερφές του Μπίνγκλεϋ για να μην μπορεί να επιστρέψει σπίτι της μετά και να την κρατήσουν εκεί?
Από τις αδερφές Μπένετ ξεχώρισα την Τζέην και την Ελίζαμπεθ. Η Τζέην αποδεικνύει πως η ομορφιά μπορεί να πάει πακέτο με την γλύκα και την καλοσύνη. Από την άλλη, η Ελίζαμπεθ κερδίζει πόντους με την ευστροφία και την περηφάνεια της. Το γεγονός ότι δεν χαρίζει κάστανα στον Ντάρσυ και του συμπεριφέρεται σαν μία ισότιμη κι ανεξάρτητη γυναίκα δείχνει πολλά για τον χαρακτήρα της.
Όσο για τις υπόλοιπες, η Μαίρη μου φαίνεται συμπαθής γιατί διαβάζει βιβλία (αν και κάνει το λάθος να ενδιαφέρεται μόνο για αυτα), ενώ η Λύντια και η Κίτι είναι χαζοχαρούμενες! Έλεος! Μα να τρέχουν συνέχεια πίσω από τους αξιωματικούς και να νοιάζονται μόνο για χορούς?
Ο Μπίνγλκεϋ είναι ένας πολύ ήρεμος και γλυκός νεαρός άντρας που τα πλούτη δεν του έχουν πάρει τα μυαλά. Καμία σχέση δηλαδή με την αντιπαθέστατη και ζηλιάρα αδερφή του, Καρολάιν. Πιστεύω πως ταιριάζει τέλεια με τη Τζέην! Τυχεροί που βρήκαν ο ένας τον άλλο! Αναμένω πώς θα εξελιχθεί το ειδύλλιο!
Ο Ντάρσυ, κολλητός του Μπίνγκλεϋ, με πολύ μεγαλύερη περιουσία από εκείνη του φίλου του, καταφέρνει και γίνεται αντιπαθής στα πρώτα κεφάλαια. Κλειστός και μυστηριωδης χαρακτήρας, που τα λόγια του είναι λίγα και τσεκουράτα. Σνομπάρει και προσβάλει την Ελίζαμπεθ αλλά φαίνεται πως τα συναισθήματα του για εκείνη αλλάζουν όσο την γνωρίζει καλύτερα. Κι αυτό γιατί η Ελίζαμπεθ, είναι μια γυναίκα διαφορετική από τις άλλες, μια γυναίκα με προσωπικότητα κι ετοιμόλογη που τον βάζει στη θέση του. Δεν την αδικώ που μετά τη συμπεριφορά του, εκείνη απορεί όταν αρχίζει και της δείχνει ενδιαφέρον. Λογικό να μην της περνάει καν από το μυαλό ότι του αρέσει...
- Είχα την εντύπωση ότι η ποίηση είναι η τροφή του έρωτα, είπε ο Ντάρσι.
- Ενός ευγενούς, ρωμαλέου, υγιού έρωτα, ίσως. Ό,τι είναι ήδη ισχυρό τρέφεται με τα πάντα. Αλλά όταν πρόκειται για μια ελαφριά, αδύνατη κλίση, είμαι βέβαιη ότιένα καλό σονέτο αρκεί να την κάνει να λιμοκτονήσει.
Ο Ντάρσι χαμογέλασε.
(Και πώς να μην χαμογελάει με την απάντηση που του έδωσε; Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά από την αρχή του βιβλίου που ο βλοσυρός και πολύ σοβαρός Ντάρσυ,χαμογελάει. Φαίνεται η επίδραση που έχει η Ελίζαμπεθ πάνω του).
Καλημέρα!Καθυστέρησα λίγο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για ποιόν λόγο, αλλά πάντα είχα την εντύπωση ότι διαβάζοντας Τζέην Όατεν, και γενικά κάποιο μυθιστόρημα της εποχής εκείνης, θα κουραζόμουν από τις αμέτρητες περιγραφές του φυσικού τοπίου,τους ατελείωτους περιπάτους σε βουνά και λαγκάδια άλλα και τις φιλοσοφικές συζητήσεις,του στυλ "να ζει κανείς ή να μη ζει" !
Έπεσα έξω! Διάβασα τα δέκα πρώτα κεφάλαια με αμείωτο ενδιαφέρον. Δεν με κούρασαν οι περιγραφές και βρήκα διασκεδαστικό το χιούμορ της Όστεν, κυρίως με τις ατάκες που χρησιμοποιεί για τον κύριο Μπέννετ!Απίστευτος χαρακτήρας!Ο τρόπος που πειράζει τη γυναίκα του και ο σαρκασμός με τον οποίο αναφέρεται στα ίδια του τα παιδιά είναι τουλάχιστον ξεκαρδιστικοί!
"Με παρεξηγήσατε,αγαπητή μου.Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για τα νεύρα σας, είναι παλιοί μου φίλοι."
Πέθανα, μόλις το διάβασα!!! :)
Όσον αφορά την κυρία Μπέννετ, παρουσιάζεται εκνευριστικά ομιλητική και με κύριο μέλημά της να παντρέψει τις κόρες της!Εκνευρίστηκα λίγο με αυτή την επιμονή της για παντρειές (ξυπνάει το φεμινιστικό μέσα μου!), αλλά από την άλλη σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η αντίληψη που επικρατούσε εκείνη την εποχή για τις γυναίκες.Ότι δηλαδή δεν χρειαζόταν να μορφωθούν,καθώς στόχος ζωής τους ήταν να παντρευτούν, κατά προτίμηση με κάποιον ευκατάστατο κύριο.
Στη συνέχεια,η εντύπωση που σχημάτισα για τη Τζέιν είναι ότι πρόκειται για μια κοπέλα με αγγελική ομορφιά, υπάκουη,καθώς δεν γκρινιάζει σχεδόν ποτέ(παρά μόνο όταν την έστειλε έφιππη η μητέρα της στο Νέδερφιλντ και την άρπαξε για τα καλά η καημενούλα!!!)και καλόβολη,όπως λέει και η αδερφή της έχει την ικανότητα να συμπαθεί όλους τους ανθρώπους εθελοτυφλώντας μπροστά στα ελαττώματά τους.
Η Ελίζαμπεθ, από την άλλη μου φάνηκε εξίσου όμορφη αλλά συνάμα εξυπνότερη και πολύ ετοιμόλογη.Την θαυμάζω για την αξιοπρεπή στάση που κράτησε απέναντι στον κ.Ντάρσυ, αφού την πρόσβαλλε χαρακτηρίζοντάς τη υποφερτή! (Εγώ θα είχα στραφεί στα παραδοσιακά χαστούκια!)
Η Μαίρη πέρασε απαρατήρητη στα μάτια μου και η Κίττυ με τη Λύντια είναι δυο επιπόλαια σαχλοκούδουνα!
Ο κ.Μπίγκλεΰ μου φάνηκε πρόσχαρος,φιλικός,ομιλητικός και σίγουρα κοινωνικότερος από τον φίλο του, κ.Ντάρσυ, ο οποίος δίνει την εντύπωση ενός ξινού και υπερήφανου ανθρώπου,αλλά κατά τη γνώμη μου είναι απλά υπερβολικά τυπικός με τους κανόνες και τα ήθη της εποχής του.Εξάλλου αν ήταν πραγματικά ξινός και ξιπασμένος, η Λίζυ θα παρέμενε στα μάτια του "υποφερτή",χωρίς να δώσει καμία σημασία στα όμορφα της μάτια!
Η δεσποινίδα Μπίγκλεΰ,τέλος, αποτελεί για μένα μια κακομαθημένη γυναίκα που την τρώει η πλήξη και η ανία και ασχολείται με τις ζωές των άλλων ώστε να νοστιμίσει λίγο τη δική της ζωή.
Αυτές,λοιπόν,τις εντυπώσεις σχημάτισα για τους χαρακτήρες της Περηφάνιας από την πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα!
Ξαναδιαβάζοντας την Περηφάνια και Προκατάληψη μου έγινε εντονότερη η εξής απορία: ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΣΑΝ ΤΟΝ Κ. ΜΠΕΝΝΕΤ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΤΗΝ Κ. ΜΠΕΝΝΕΤ;! Από τα πρώτα 10 κεφάλαια αυτό μου έχει μείνει, αυτό και το πόσο καλοκάγαθη και χωρίς ίχνος κακίας είναι η Τζέην, εν αντιθέσει με την Λίζυ που ρεαλίστρια μεν, πικρόχολη δε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον κ. Ντάρσυ έπιασα τον εαυτό μου να ταυτίζομαι λίγο μαζί του, νομίζω ότι ακόμα κι παρουσιασμένος έτσι, υπερήφανος, ακατάδεκτος κλπ, είναι κατανοητή η στάση του και δικαιολογημένη κι ο ίδιος εξίσου αξιαγάπητος.( δεν θα του βρω ποτέ ψεγάδι, όχι :Ρ )
Η μεταστροφή της γνώμης του για την Ελίζαμπεθ ήταν τόσο ραγδαία, ίσα ίσα που πρόλαβα να μπω στο κλίμα!
Ένα ακόμη πράγμα που μου (ξανα)έκανε εντύπωση είναι το πόσο υποχείριο όργανο μπορεί να είναι ο Μπίγκλεϊ, δηλ. ίσα ίσα που τολμάει να σκέφτεται μόνος του! Κοινωνικός, φιλικός, καμιά σχέση με τον μισητό και απομακρυσμένο φίλο του, τον οποίο σχεδόν όλοι απεχθάνονται.
Τέλος τα κεφάλαια αυτά μου έφεραν το εξής ερώτημα στο μυαλό: ο κ.Μπέννετ αγαπάει τα παιδιά του ή οχι;; Όση αγάπη και να κρύβουν τα σκληρά του λόγια γι' αυτές, γνωρίζοντας και τη συνέχεια, νομίζω ότι ο κ. Μπέννετ δεν αγαπούσε κανέναν. Μια αδυναμία (κι ένα θαυμασμό ίσως) τον είχε για τη Λίζυ, όμως και πάλι αμφιβάλω αν αγαπούσε όσο έπρεπε τις κόρες του.
Αυτά τα λίγα θα πω, γιατί όλα τα άλλα που είναι στο μυαλό μου έχουν ήδη αναφερθεί! :)
καλησπερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αναλυσεις σας κοριτσια ειναι εξαιρετικες και εκτεταμενες και τις διαβασα με ενδιαφερον ολες..
Θα σχολιασω με την σειρα μου(και θα αναζητησω ερωτηματα) σε καποιες λεπτομερειες της ιστοριας.
Μου κανει εντυπωση η "φιλοξενια" εκεινης της εποχης. Ο κ. Νταρσι μενει στο σπιτι του κ. Μπιγκλευ αρκετο χρονικο διαστημα, και μαζι του μενουν και η παντρεμενη αδερφη του Μπιγκλευ και ο αντρας της. Και φαινεται ξεκαθαρα, οτι κατι τετοιο ειναι το πλεον συνηθισμενο της εποχης
Σημερα κανεις διακοπες 1 βδομαδα (αντε 2 πιο παλια) και στο βιβλιο απο οσο βλεπω το ελαχιστο διαστημα ειναι τουλαχιστον 1 μηνας. Στα σπιτια τους... απορω, ποτε μεναν;
Ενα αλλο πραγμα που μου κανει εντυπωση ειναι οι αποστασεις, οι οποιες φαινονται να ειναι τεραστιες. Την περιοχη αυτη την εχω στο μυαλο μου, κατι σαν μια τεραστια εκταση απο λιβαδια που υπαρχουν διασπαρτα απομονωμενα αρχοντικα σπιτια.
Τελος, μενω ιδιαιτερα στα λογια της Σαρλοτ. Απο την μια δειχνει ωμη λογικη, και συγκεκριμενο σχεδιο προκειμενου να αποκτησεις αυτον που θες, και απο την αλλη.. δινει σχεδον γροθια, σε οσες πιστευουν πως το χαμηλωμενο, ντροπαλο βλεμμα, και το να κανεις την "δυσκολη" φερνει καλυτερα αποτελεσματα.
Ο χαρακτηρας της καθε αδερφης Μπενετ, πιστευω πως πρεπει να σχολιαστει ιδιαιτερα..
Βασιλικη
Πω πω και έλεγα ότι εγώ είχα να πω πολλά ! Χαίρομαι που αρχίζουμε έτσι δυναμικά . :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτά που είπατε θέλω να σταθώ πρώτον σε αυτό με το πόσο κρατούσε τότε μια επίσκεψη που λέει η Βασιλική .Με έχει προβληματίσει κι εμενα , και καλά οι γυναίκες μόνη τους ασχολία είχα το πλέξιμο αλλά οι άντρες ;Τώρα θα μου πεις οι Τζέντλεμαν τότε ήταν ντροπή να δουλεύουν εκτός πια κι αν έκαναν λειτούργημα (παπάς , δικηγόρος) αλλά και σε αυτή την περίπτωση δεν άνηκαν στην υψηλή κοινωνία .Ο Νταρσυ και ο Μπιγκλευ από όσο καταλαβαίνω είναι εισοδηματίες και οι δουλείες τους υποθέτω περιορίζονται στο να μαζεύουν χρήματα και να στέλνουν επιστολές .Πάντως και τα μεταφορικά τους δεν τους επέτρεπαν αυθημερόν μακρινά ταξίδια .Εκτός αν είχες καμιά άμαξα με πολλά άλογα που και πάλι όπως και να το κάνεις άμαξα ήταν .
Παρατηρήσατε τι είπε η κυρία Μπέννετ όταν ανέφερε πως η Σάρλοτ έπρεπε να φύγει για να βοηθήσει στις πίτες και δεν έκατσε να φάει μαζί τους; Είπε με καμάρι πως απορεί με τους Λούκας και πως εκείνη έχει υπηρέτες γι αυτές τις δουλείες .Τότε ήταν ντροπή ακόμα και αυτό για την υψηλή κοινωνία .Βέβαια η οικογένεια Μπέννετ ήταν στη μεσαία τάξη αλλά με μια σχετικά καλή θέση στην κοινωνία .
Οι τύποι ευγενείας σχετικά αυστηροί αν σκεφτείς πως έπρεπε κάποιος να σε συστήσει σε κάποιον πριν του μιλήσεις γιατί ήταν μεγάλη αγένεια αλλά να σας πω την αμαρτία μου μου αρέσει λίγο έτσι που τα βλέπω όλα αυτά .:P Δεν ξέρω αν θα άντεχα να ζω έτσι βέβαια για πολύ ειδικά με τη θέση που είχαν οι γυναίκες τότε , αλλά αν είχα την ευκαιρία θα ήθελα να το κάνω για λίγο .
Είχα καιρό να διαβάσω το βιβλίο και είχα μείνει στην εικόνα που μου είχαν δημιουργήσει οι ταινίες και οι σειρές. Θυμήθηκα πολλά που ειχα ξεχάσει και προβληματίστηκα εξίσου. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων μας είναι ιδιαίτερα επιτυχής όπως όλοι έχουμε δει και θα ήθελα να σταθώ σε κάποιες από αυτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, ο κ. Μπένετ δε μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής, επειδή με εκνέυριζε η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος σε οτιδήποτε πέραν των βιβλίων του. Καταλαβαίνω πως η ζωή του θα πρέπει να είναι σχεδόν αβάστακτη με μια γυναίκα ποθ δε σέβεται και πέντε κόρες που δεν έχουν προοπτικές, μα δεν έχει κάνει κι αυτός τίποτε να βελτιώσει την κατάσταση. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η ησυχία του.
Θα συνεχίσω με τον κ. Μπίνγκλευ για τον οποίο δε θυμόμουν τόσες λεπτομέριες για την προσωπική του ζωή. Όμως χάνει λίγο από την αίγλη του όταν ο Ντάρσυ τον κατακρίνει για την αστάθεια του χαρακτήρα και τις επιπόλαιες αποφάσεις του. Με κάνει να προβληματίζομαι για το πόσα προβλήματα θα δημιουργεί αυτή η σταση του στην οικογένεια του και τα παιδιά του. Η γυναίκα του θα πρέπει να είναι κάποια με πολλή υπομονή και κάποια που θα μπορεί με το γλυκό της λόγο να το συνεφέρει... Ω, τι σύμπτωση! Είχα επίσης ξεχάσει το ανελέητο δούλεμα που έτρωγε ο Ντάρσυ από την Κάρολαιν και με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί της ανέφερε το παραμικρό... Είμαι σίγουρη πως όπως κάθε άνδρας, θα είχε καταλάβει το ενδιαφέρον της γι αυτόν, οπότε και το θεώρησα λίγο σκληρό απο μέρους του. Σε καμία δεν αρέσει να μιλάει για άλλη γυναίκα το αντικειμενο του πόθου μας. Από την άλλη, ίσως να θεώρησε τη Λίζυ τόσο ασήμαντη αρχικά, που να μην τον ένοιαζε τι εντυπώσεις θα προκαλέσουν τα σχόλιά του. Ίσως και να ήταν τόσο υπερήφανος που να πίστευε οτι δε θα τολμούσε κανείς να το χακοχαρακτηρίσει.
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω την αφοσίωση της Όστεν στις λεπτομέριες και τους τύπους. Όλα όσα έγραφε έπρεπε να ακολουθούν κατα γράμμα τα πρέπει και τους τύπους της εποχής. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όταν οι κακιές αδελφές φροντίζουν την άρρωστη Τζέιν, παρόλο που είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουν. Η παντελής έλλειψη ελευθερίας να πεις αυτό που θες ή νιώθεις οδήγησε σε ακραίες αντιδράσεις και συμπεριφορές. Ή το ακριβώς αντίθετο. Όταν οι αδελφές Μπένετ βρίσκονται στην άνεση του σπιτιού του και πιστεύουν οτι μπορούν να χαλαρώσουν, έχουν ένα πατέρα που τις ανεβοκατεβάζει ανόητες κάθε φορά που μιλάνε. Όλα αυτά που ίσως να περνάνε απαρατήρητα από πολλούς, σίγουρα όχι την Όστεν που τα έζησε, τονίζουν διακριτικά, τις απίστευτες δυσκολίες του να είσαι γυναίκα εκείνην την εποχή.
Aliki Vasalou Papayannis
Να συγχαρώ την Aliki Vasalou Papayannis για τις πολύ ευστοχες παρατηρήσεις της....!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά, οι περισσοτεροι- αν οχι όλοι- οι ήρωες του "Περηφάνεια κ Προκαταληψη" δεν είναι μονοδιάστατοι αλλά έχουν τις αρετές και τις αδυναμιες τους. Η κα Μπέννετ, είναι μεν ρηχή και κουτσομπόλα αλλά είναι και η μόνη που κάνει κάτι για το μέλλον των παιδιών της.
Spoiler:
Ο "πολύς" κος Μπέννετ, παρ'όλο το ιδιοφυές του πνεύμα δεν έχει σκοτιστεί ούτε καν για την "σωστή" για τα δεδομένα της εποχής- καλλιεργειά τους- κάτι που επισημαίνει η Λαίδη Ντε Μπεργκ σε κάποιο από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου.
Ο κος Ντάρσυ από την άλλη,θεωρώ ότι για κάποιον λόγο ήταν ιδιαίτερα χολωμένος εκείνη την βραδυά στο Μέρυτον. Ίσως να άρεσε και σ' αυτόν η Τζέην και πειράχτηκε που ο φίλος του την πλησίασε πρώτος...ίσως ενδόμυχα να ζήλευε την κοινωνική άνεση του φίλου του σε καινούρια περιβάλλοντα - άνεση που ο ίδιος προφανώς δεν είχε...
Σαφώς βλέπουμε ότι είναι ένα μειγμα περηφάνειας και κοινωνικής αδεξιότητας. Γι αυτό ακριβώς το λόγο Μπίνκλευ και Ντάρσυ είναι ένα δίδυμο ανδρικής φιλίας που θαυμάζω πολύ. Είναι τόσο διαφορετικοί αλλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο...
Από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασε ο άνετος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η Ελίζαμπεθ το τόσο αγενές σχόλιο του Ντάρσυ. Αυτό φανερώνει χαρακτήρα με τρομερή αυτοπεποίθηση....σε κανέναν δεν αρέσει να τον απορρίπτουν ειδικά πλούσιοι, νεαροί κύριοι από το Λονδίνο....Νομίζω όμως ότι εκείνη τη στιγμή η συμπεριφορά του Ντάρσυ τον είχε ρίξει πολύ χαμηλά στα μάτια της ώστε να σκοτιστεί για κάτι τέτοιο....Τον έχει ήδη κακοχαρακτηρίσει ως σνομπ και ανώριμο....γι αυτό και αργότερα στο Νέδερφηλντ οι επίμονες ματιές του κάθε άλλο παρά ως ένδειξη ενδιαφέροντος λαμβάνονται...
Τώρα όσον αφορά την ασθένεια της Τζέην - πόσο χειριστική αυτή η κα Μπέννετ!- και την επίσκεψη της Ελίζαμπεθ (μετά από πεζοπορία μέσα στη λάσπη) ειναι αφορμή να δούμε τους νέους της παρέας και πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους...
Η Ελίζαμπεθ εντυπωσιάζει με το πόσο ανεξάρτητη είναι και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον κο Ντάρσυ, χωρίς ίχνος από την από την δουλοπρέπεια της Κάρολαιν. Κρατάει τη θέση της και τις απόψεις της και δεν προσπαθεί καθόλου να είναι αρεστή. Αυτό πιθανόν και να είναι καινούριο για τον «πολύ» κο Ντάρσυ: Μια νεαρή κοπέλα που δείχνει να μην εντυπωσιάζεται από αυτόν και να τον αντιμετωπίζει στα ίσα.. Έτσι λοιπόν, αρχίζει να προσέχει και τις άλλες αρετές της πέρα από τα «όμορφα μάτια της» που πιθανόν να είναι και μια ατάκα που λέει στην Κάρολάιν για να την πικάρει και να την αποτρέψει – προφανώς με όσο τακτ μπορεί καθώς είναι αδελφή του φίλου του….
Σε κάθε περίπτωση, οι έξυπνοι λεκτικοί διαξιφισμοί Ντάρσυ – Ελίζαμπεθ μας προετοιμάζουν για μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια…. και αποδεικνύουν ότι ο τρόπος γραφής της της Τζέην Ώστην είναι τόσο ζωντανός που να βρίσκει μιμητές ακόμα και 200 χρόνια μετά…!
Τα σχόλια πήραν φωτιά ! Μπράβο σε όλους για τις παρατηρήσεις σας , ελπίζω έτσι να συνεχιστεί η ομαδική μας ανάγνωση και καλύτερα , αφού όσο περνάνε τα κεφάλαια θα έχουμε περισσότερα πράγματα να πούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω πως κι άλλες έχουν την απορία γιατί άραγε ο Ντάρσυ επέλεξε την Κάρολαίν για να εκμυστηρευτεί τον θαυμασμό του για τα μάτια της Λίζυ .Πιστεύω πως ηξερε πως η Κάρολαίν τον θαυμάζει παραπάνω απο το κανονικό , είναι σπαστικιά και του έχει γίνει κολλιτσίδα και αποφασίζει να της το πει για να την κάνει να σκάσει και με την ελπίδα πως θα τον αφήσει ήσυχο .Δεν το λες και ευγενικό απο τη μεριά του αλλά τα ήθελε και τα έπαθε και η Κάρολαιν !
Aliki Vasalou τα συγχαρητηρια μου για την αναλυση σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικα.. τα κοριτσια ηταν πολυ μικρα (ειδικα οι μικροτερες), και ομως η κοινωνια εχει απαιτησεις να συμπεριφερονται σαν ωριμες καθωσπρεπει γυναικες, ενω παρουσιαζονται ολες να ειναι στην καταλληλη ηλικια γαμου.
Με το ιδιο σκεπτικο τον κυριος και την κυρια Μπενετ τους υπολογιζω μεταξυ 40 με 50 ετων. Παρα πολυ νεοι και εκεινοι.. αλλα για την εποχη τους, εχουν γερασει.
Η κ. Μπενετ εστειλε με το αλογο, την Τζεην για το δειπνο. Ομολογω μου εκανε εντυπωση.. Ηταν πρεπον για την συγκεκριμενη περισταση; Παει μια κοπελα μονη ιππευοντας επισκεψη καπου (σχετικα μακρια) ντυμενη με τα καλα της ρουχα; Και πως θα γυριζε ξανα μονη το βραδυ, αν δεν εβρεχε;
Μαλλον θα ηταν συνηθισμενο για να μην σχολιαζεται απο τις αδερφες Μπιγκλευ, που δεν αφησαν ασχολιαστο το περπατημα της Ελιζαμπεθ.
Η αρρωστια της Τζεην κρατησε αρκετες μερες θα ελεγα... και μακρια απο το σπιτι της να την φροντιζουν ξενοι ανθρωποι.
Τελος κατι που ξεχασα να σχολιασω.. : ο Κ. Μπιγκλευ νοικιαζει (Και οχι αγοραζει) σπιτι στην εξοχη. Και δεν λεει πουθενα οτι το νοικιασε για διακοπες.. Οποτε, ετσι στο ασχετο νοικιαστηκε ενα αρχοντικο απο καποιον αγνωστο (για την περιοχη) με σκοπο να μεινει για ακαθοριστο διαστημα.. Και μαζι του εφερε να μεινουν (εκτος απο την ανυπανδρη αδερφη του, που λογικα μεναν μαζι) και την παντρεμενη με τον αντρα της και εναν φιλο του, ενω αρχικα οι φημες καναν λογο για πολυ μεγαλυτερη παρεα, που αν ερχοταν, μαλλον θα εμεναν και αυτοι καμποσο εκει.
Βασιλικη
Ο Ντάρσυ θα πρέπει να είναι γαιοκτήμονας, που σημαίνει πως έχει πλήθος ανθρώπων που αξιοποιούν τη γη του και αυξάνουν το εισόδημά του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κουβέντα της Ελίζαμπεθ( υπάρχει στη σειρά- λογικά υπάρχει και στο βιβλίο)που λέει πως ο Ντάρσυ είναι gentleman κι εγώ κόρη gentleman. Εκείνη την εποχη΄, ο όρος χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για αυτούς που ήταν γαιοκτήμονες και όχι με τη σημερινή έννοια του ευγενικού ανθρώπου. Είναι λοιπόν λίγο άδικο να λέμε πως περνούσε τον καιρό του γράφοντας μόνο γράμματα. Κι έτσι να είναι, το γεγονός οτι μπορούσε να διευθύνει τόσους ανθρώπους και τόσες υποχρεώσεις με μερικές επιστολές, είναι δείγμα οργανωτικού ανθρώπου και καλού "αφεντικού".
ΔιαγραφήΣτο τρίτο κεφάλαιο ανάφερει κάπως καυστικά η Όστεν αναφερομενη στις αδελφές Μπίνγκλευ πως πήγαν στα καλύτερα σχολεία και συναναστράφηκαν με τους καλύτερους ανθρώπους και ήταν ιδιαιτερα περήφανες για την καταγωγή τους, παρά το γεγονός οτι η περιουσία του πατέρα του αποκτήθηκε μέσω εμπορίου. Το εμπόριο ,παρότι προσοδοφόρο, δεν είχε την ίδια αίγλη με τη γη. Συνήθως επειδή σήμαινε πως ο καθένας θα μπορούσε να γίνει πλούσιος και όχι μόνο οι παραδοσιακές οικογένειες ευγενών. Μια ιδέα που τη συναντάμε και στην Πειθω όταν αναφέρεται ο πατέρας της Ανν στο Ναυτικό.
Σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανής η υπεροχή του Ντάρσυ μεταξύ των δύο ανδρών, κάτι που και ο Μπίνγκλευ έχει ασπαστεί, αφού ζητά συνέχεια τη γνώμη και τη βοήθεια του Ντάρσυ. Φαίνεται όμως και ακόμα ένα πολύ θετικό στο χαρακτήρα του Ντάρσυ, τον οποίο δε ακούμε ποτέ να αναφέρει τη διαφορά στην καταγωγή τους
Aliki VasPap
Kαι εγω με την σειρα μου αποφασισα να σχολιασω τα πρωτα 10 κεφαλαια αυτου του συαρπαστικου βιβλιου!Προσωπικα εχω επιρεαστει λιγο απο την κατασταση που επικρατει μεσα σε ολο αυτο το κλιμα ανχους,το οποιο φυσικα προκαλει η κ.Μπεννετ.Απο οτι φαινεται ηταν πολυ σημαντικο για εκεινην την εποχη να παντρευουν τα ιδια τους γρηγορα και μαλλον και εγω την ιδια αποψη θα ειχα εαν γεννουσα τις δυο μικροτερες κορες της οικογενειας που για μενα ειναι λιγο εκνευριστικες εως και ανοητες .Ενα ακομα πραγμα που θα ηθελα να σχολιασω ειναι η διαφορα χαρακτηρων μεταξυ του κ.Μπινγλει και του κ.Νταρσυ.Πολλοι λενε δειξε μου τον φιλο σου να σου πω οιος εισαι,αλλα αυτοι οι δυο χαρακτηρες ειανι πολυ διαφορετικοι!Χαμογελαστος με παντα διαθεση για κουβεντα ο αγαπημενος μας Μπινγκλει και μες την υπερηφανεια ο λατρεμενος Νταρσυ.Ομως ολες οι γυναικες εχουμε ξεχωρισει τον επιλεκτικο και παντα μυστηριο κ.Νταρσυ...Τωρα θα ηθελα να μιλησω γαι τις δυο μεγαλυτερες κορες της οικογενειας.Αυτοι οι δυο χαρακτηρες μου βγαζουν τα ιδανικά της εποχης της συγγραφεος.Συμμαζεμενες αλλα και με χιουμορ λιγο καυστικο καποιες φορες δινουν μια ευχαριστη νοτα στο βιβλιο.Εγω προσωπικα δεν βαριεμαι ποτε τις σκηνες που συμπεριλαμβανουν αυτες τις δυο ηρωιδες και φυσικα οι δυο κυριοι.Αυτα πιστευω πως επρεπε να σχολιασω γιατι εαν πω περισσοτερα ισως προβω σε καποια αποκαλυψης της συνεχεις και φυσικα αυτο θα ηταν μεγαλη απογοητευση για ολες τις καινουργιες αναγνωστριες!
ΑπάντησηΔιαγραφή